Post by Archief on Feb 9, 2014 19:42:39 GMT
(archief van oude forum oms.yourbb.nl)
libello
Geplaatst: 25 nov 2013, 17:46
Disclosure of MS diagnosis in the workplace may have beneficial effects
Many people with MS are concerned about whether to disclose the diagnosis of MS to their employers. Some see such disclosure as very risky and fear that disclosure may have negative repercussions in terms of their employers' views of their capabilities, leading to issues with job retention and support at work. Such fears seem to be well-founded in many cases, with evidence showing higher rates of unemployment for PwMS than those in the general population and others with comparable disabilities.
Many who do disclose though maintain that employers and other staff are actually very helpful and supportive once they become aware of the diagnosis. The whole issue however has been little studied in the medical literature.
Researchers from Monash University have now undertaken the first real study of PwMS to examine their level of disability and whether they have disclosed their diagnosis in the workplace and their employment status. Results may surprise some who are concerned about whether to disclose or not.
Essentially, they found that while level of disability certainly predicted whether someone with MS was still working or not, those who had disclosed their diagnosis in the workplace were more likely to still be working and for longer periods of time than those not disclosing, even allowing for level of disability. In contrast, neither age nor gender predicted employment status. While the authors acknowledge the risk of discrimination for some people in certain organisations after disclosure of a diagnosis of MS, with about 8% of the sample reporting dismissal after disclosing the diagnosis, they note that the majority of workplaces respond in a positive, supportive manner to the disclosure.
This is an extremely difficult issue for many PwMS, particularly early on after diagnosis. It is difficult enough to try to plan for the future when one has been confronted with such a life-altering diagnosis, but many find the issues about whether to tell family, friends, work colleagues and employers an added and difficult burden. This study should finally add some evidence which can help in making these difficult decisions in the workplace a little easier. Disclosure, in the right workplace circumstances, may actually help in maintaining employment, although individuals should make their own judgements about the particular culture within their workplace and whether disclosure is likely to be helpful or harmful.
www.overcomingmultiplesclerosis.org/News-And-Events/Whats-New-Out-There/Detail/Disclosure+of+MS+diagnosis+in+the+workplace+may+have+beneficial+effects/
David
Geplaatst: 01 dec 2013, 22:17
Bedankt voor dit artikel Libello. Het sluit aan bij mijn eigen ervaring.
Door een oogzenuwontsteking ben ik er twee weken uit geweest en daarna weer aan de slag gegaan. Maar eigenlijk had ik al jaren moeite om het werktempo bij te houden en er kwam maar weinig uit mijn handen. Ik wist niet waar het aan lag en mijn manager zag wel dat mijn inzet goed was maar de productiviteit niet, en heeft zich ook lange tijd afgevraagd wat er toch was.
Enkele weken na de OZO kwam de MRI en de diagnose. Een dag later heb ik het op het werk verteld; ik had sterk het gevoel dat ik dit moest delen en kon het gewoon niet voor mezelf houden. Er werd en wordt goed op gereageerd en begripvol mee omgegaan. Ik heb niet het gevoel dat men van mij af wil of zo.
Voor een eventuele overstap naar een nieuwe werkgever ligt dat natuurlijk anders. Ik vind het daarom belangrijker dan vroeger om te netwerken, mocht ik op zoek moeten naar een nieuwe baan dan zal dat via bekenden uit het netwerk, dei weten wat je waard bent, veel makkelijker gaan dan een werkgever die jou niet kent.
libello
Geplaatst: 04 dec 2013, 18:59
Goed dat je ervaringen op dit gebied goed zijn David!
Helaas kan ik daar niet over meepraten.
Ik kreeg verontrustende klachten en was zo eerlijk om tegen mijn manager te zeggen dat ik voor wat onderzoeken naar het ziekenhuis moest. Ik dacht dat ik hem dat wel in vertrouwen wel kon vertellen. Hij heeft het echter gelijk met de personeelsafdeling besproken en daar gingen gelijk alle alarmbellen af omdat ik een MRI moest ondergaan.
Ik had een tijdelijk contract (wat heel veel voorkomt in de horeca) en die liep bijna af. Nog voordat überhaupt bekend was of ik iets had en zoja wat, werd mij verteld dat ik geen nieuw contract kreeg. Mijn manager wist zich duidelijk geen houding te geven en ik vroeg hem wat de reden was hiervan. Ik had immers nooit kritiek gehad op mijn functioneren. Hij zei dat hij de beslissing niet had gemaakt maar weer degene die boven hem stond. Dat was dus de rayonmanager die mij hooguit 1 of 2 keer had gezien. Ik heb aangedrongen op een gesprek met haar plus mijn eigen manager, en zij kwam met allerlei onzin dingen wat volgens haar de reden was voor het niet verlengen van mijn contract.
Ik was woest en verontwaardigd en voelde me ook door de manager in de steek gelaten. Hij zat er maar wat schaapachtig bij en kwam totaal niet voor mij op. Hij zat zelf ook nog maar net in het bedrijf dus hij moest ook aan zijn eigen hachie denken (dat heeft hij mij ook letterlijk gezegd). En dat terwijl hij persoonlijk tegen mij had gezegd dat hij erg blij met mij was en me niet kwijt wilde. Overstuur ben ik weggegaan, en de manager heeft ook nooit meer contact opgenomen om te vragen hoe het met mij ging of wat de uitslag was van de onderzoeken.
Het heeft mij veel gedaan en ook zeker mijn gezondheid, samen met de diagnose die hier vlak na kwam, behoorlijk doen verslechteren. Ik weet wel dat het gewoon een zakelijk iets is, dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar dat is natuurlijk moeilijk, want je voelt je een nummer en dat doet je eigenwaarde totaal geen goed. Ik ben iemand die zich altijd voor 200% heeft ingezet, heel hard gewerkt, en dan krijg je echt stank voor dank.
Ik denk dat het zeker wel uitmaakt voor wat voor bedrijf/bedrijfstak je werkt en wat de cultuur binnen een bedrijf is. De horeca is een harde en commerciële wereld en er is weinig tot geen ruimte voor 'zwakte'. Ik heb ook de andere kant ervaren, waar ik zelf van medewerkers contracten niet heb verlengd omdat ze te vaak ziek waren o.i.d. Eigenlijk hoeft je ook geen uitleg te geven bij het niet verlengen van een contract.
Overigens besef ik me nu wel dat het eigenlijk maar beter was dat het zo is gegaan; als ze mijn contract wel hadden verlengd dan had ik het werk wat ik deed toch niet meer kunnen doen (ik werkte 40 uur als floormanager waarvan de meeste uren fysiek, dus op mijn benen). Dus hadden ze vervangend werk voor me moeten vinden (als dat er al was) of ik had me weer ziek gemeld en dan had dit de werkverhouding ook niet bevordert en had je wel op je vingers kunnen natellen dat je alsnog bij het aflopen van het contract geen nieuwe krijgt...
Het was zeker niet de eerste keer dat ik zoiets meemaakte, en dat schept daarom niet veel vertrouwen voor een toekomstige werkgever.
Ik ben daarom zeer terughoudend over het feit of ik een eventuele nieuwe werkgever over mijn 'beperkingen' zal vertellen.
Het is dubbel, want je wilt niet op je tenen lopen en dus er gewoon eerlijk over zijn zodat men op de hoogte is. Aan de andere kant wil je niet anders behandelt worden en loop je het risico dat men het toch niet begrijpt.
En zeker in deze tijd denk ik dat er weinig werkgevers zullen zijn die je zullen aannemen als je vertelt dat je een ziekte hebt.
Zeg nou zelf, als je kunt kiezen tussen 19 'gezonde' en 1 'zieke' werknemer, dan is de keuze toch snel gemaakt? Zeker als je, zoals ik, niet meer in de branche kunt werken waar je veel ervaring in hebt, en je dus een richting op moet waar je geen of niet veel ervaring hebt terwijl er anderen zijn die dat wel hebben (en die ook nog eens gezond zijn..).
Door mijn slechte ervaringen met werkgevers en omdat ik dus twijfel of ik überhaupt nog aan de bak kom ergens, wil ik graag iets voor mezelf beginnen. Dat wilde ik overigens al voor mijn diagnose (toen nog wel iets in de horeca)en dat zou dan ook eigenlijk wel mijn hoofdmotivatie moeten zijn om te kijken wat mogelijk is. Ben ik overigens al mee bezig maar verklap ik lekker (nog) niet.
mammoet
Geplaatst: 05 dec 2013, 09:20
Ik heb het ook gewoon eerlijk verteld. Mijn baas vond het geen probleem, maar begreep het ook absoluut niet. Het heeft mij een ongelofelijke hoeveelheid frustratie gekost; ik wilde wel, maar het ging gewoon niet, vooral door problemen met mijn geheugen. Uiteindelijk merkte hij er weinig van, maar ik des te meer. Inderdaad, ik wilde niet anders behandeld worden, wilde zelf ook graag doen alsof er niks aan de hand was (je ziet ook niks aan me, dus er is niks 
Moeilijk...
David
Geplaatst: 08 dec 2013, 11:50
Libello wat een afschuwelijke manier om met mensen om te gaan! Ik weet het - de horeca is een harde zakelijke wereld. Overigens kan mijn bedrijf ook hard en zakelijk zijn; regelmatig zijn contracten niet verlengd of is afscheid genomen van mensen vanwege economische omstandigheden. Maar ja, ze moeten ook wel, het voortbestaan van het bedrijf staat voorop.
In mijn geval werkte ik al 10 jaar bij deze werkgever en heb er mijn sporen wel verdiend. Ook hebben we een goede P&O die meteen tweewekelijkse gesprekken inplande met mij en mijn manager én tweewekelijkse gesprekken met de P&O dame, in de functie case manager (vanwege langdurige ziekte en uitzicht op WIA). Deze korte gesprekjes gaven mij de gelegenheid om stukje bij beetje te vertellen waar ik tegenaan loop: vermoeidheid, geheugen, moeite met grote hoeveelheid / snelheid van informatie, geen reserve om er 150% tegenaan te gaan. Ik zeg regelmatig dat het een ziekte van de hersenen is, dat realiseert men zich niet altijd.
Ik vind het ook erg moeilijk om mijn zwakke kant te laten zien. Op je werk presenteer je je toch van je beste kant nietwaar? Wat ik echt nóóit doe is mijn ziekte gebruiken als excuus (hoewel het soms wel de reden is dat er iets fout loopt). Wel vraag ik hulp met het argument dat ik mijn werk niet af krijg.
De laatste tijd lukt het me (soms) om wat meer reserve aan te houden / niet constant op mijn tenen te lopen. Als dat lukt heeft het een positief effect op mijn geheugen, energie, humeur etc. Bijvoorbeeld na een aantal drukkere dagen meld ik me een dag ziek om weer op te laden. Dat is voor mijn manager ook een teken dat het een beetje te veel geweest is.
Mustang
Geplaatst: 08 dec 2013, 12:41
Helaas heb ik ook geen goede ervaring. Ik ben altijd open en eerlijk geweest vanaf de eerste gezondheidsklachten. Na de diagnose vertelde mijn toenmalige directeur, waar ik direct onder viel, dat hij ooit een relatie heeft gehad met iemand die ook ms bleek te hebben en dat zij al snel in een rolstoel terecht kwam. Dus hij dacht dat dat ook mij met zou gebeuren. Aan alles kon ik merken dat hij mij kwijt wilde. Een ander mt lid vroeg aan mij hoe mijn toekomst er uit komt te zien. Vol verbazing keek ik hem aan en zei “als jij het weet, weet ik het ook”. Zo kortzichtig allemaal. Uiteindelijk ging het bedrijf failliet, wat jammer was want er waren wel mogelijkheden voor mij om te blijven werken.
Ik heb ook een goede ervaring. Via een bureau werkte ik eerst een half jaar bij een bedrijf. Toen dat bedrijf mij een vast contract wilde aanbieden heb ik het verteld. Ondanks mijn verhaal wilde ze mij toch hebben. Wat mij natuurlijk een goed gevoel gaf. Na anderhalf jaar ging het wat minder met dat bedrijf en ben ik op zoek gegaan naar een andere baan.
Opnieuw eerst niets gezegd maar als snel kostte mij dat zoveel energie, om ergens te beginnen met een geheim en je dan voor 200% in te zetten. Ik ging er uiteindelijk aan onderdoor en ben ik ziek uit dienst gegaan. Nu twee jaar later ben ik blij dat ik niet meer werk. Ik zou het niet meer kunnen en ik wil het ook niet meer. Hoewel het soms nog wel knaagt ben ik blij dat ik ‘vrij’ ben.
mammoet
Geplaatst: 08 dec 2013, 20:40
het gevoel 'vrij' te zijn
Mustang, dat vind ik mooi gezegd! Zo voel ik het ondertussen ook, maar dat heeft wel tijd nodig gehad, dat heeft ook met acceptatie te maken denk ik.
libello
Geplaatst: 09 dec 2013, 12:48
Ik snap wat jullie bedoelen met 'vrij' zijn, tegelijkertijd ben ik een soort van kwijt wie ik ben nu ik niet meer werk. Je werk neemt natuurlijk meestal een groot deel van je leven in beslag en hieraan verleen je ook wel je identiteit aan zeg maar. Mensen vragen niets voor niets vaak als eerste aan een ander 'wat doe je in het dagelijks leven?'
Aan de ene kant is het fijn dat ik op het moment niet hoef te werken en dat komt mijn gezondheid zeker te goede (of beter gezegd: werken zou mijn gezondheid momenteel zeker doen verslechteren). Maar ik zit ook in een soort identiteitscrisis omdat ik toch wel weer een soort invulling in mijn leven wil hebben. Ik hoef geen succesvolle carrière meer maar wel iets wat ik leuk vind en wat mij voldoening geeft. Maar ik ben nog zoekende wat. Ik probeer het als iets positiefs te zien, als een kans om iets te doen wat echt bij me past.
Want als ik niet ziek was geworden dan was ik waarschijnlijk nog steeds aan het ploeteren in de horeca. En dat ging me wel goed af maar het gaf ook veel stress waarvan ik me nu pas besef hoe groot de impact is. En het heeft me ook niet heel veel opgeleverd eigenlijk, altijd maar tijdelijke contracten en dus nooit zekerheid en bij het minste of geringste lag je er uit en was ik weer een desillusie rijker...
Die afhankelijkheid heb ik nu niet meer maar vertrouwen in een toekomstige werkgever met mijn gezondheid evenmin.
Ik heb me weleens laten vertellen dat je een werkgever alleen hoeft te vertellen over je 'beperkingen' als deze je in je functioneren. Tja, je kunt er natuurlijk wel op rekenen dat het je functioneren altijd in min of mindere mate zal beïnvloeden..
Ik zie het als een kans nu eens echt stil te staan wat ik echt wil i.p.v. plichtsgetrouw iets doen omdat je dat altijd zo gewend bent maar waar je misschien eigenlijk niet heel gelukkig van wordt. Maar tegelijkertijd heb ik nog steeds de mentaliteit die ik voorheen had en die is van hup de schouders er onder en aanpakken. Hard werken, bezig zijn... Dat ik dat niet meer kan dat moet ik accepteren maar dat heeft zoals jullie al zeggen tijd nodig. Zo ver ben ik dus nog niet...
mammoet
Geplaatst: 09 dec 2013, 14:11
toen ik worstelde met de vraag; wel of niet blijven werken, vroeg een vriendin me; wat is het nu precies dat aantrekkelijk is aan je werk, waarom wil je zo graag blijven werken...
en dan kom je inderdaad uit bij zingeving, het gevoel dat je iets nuttigs doet, er 'bij horen'
Ik ben nu vrijwilliger bij sensoor, dat geeft me wel een een goed gevoel, en ook dat het 'nuttig' is
Dus; blijf zoeken en dan komt er vast wel iets op je pad!
libello
Geplaatst: 25 nov 2013, 17:46
Disclosure of MS diagnosis in the workplace may have beneficial effects
Many people with MS are concerned about whether to disclose the diagnosis of MS to their employers. Some see such disclosure as very risky and fear that disclosure may have negative repercussions in terms of their employers' views of their capabilities, leading to issues with job retention and support at work. Such fears seem to be well-founded in many cases, with evidence showing higher rates of unemployment for PwMS than those in the general population and others with comparable disabilities.
Many who do disclose though maintain that employers and other staff are actually very helpful and supportive once they become aware of the diagnosis. The whole issue however has been little studied in the medical literature.
Researchers from Monash University have now undertaken the first real study of PwMS to examine their level of disability and whether they have disclosed their diagnosis in the workplace and their employment status. Results may surprise some who are concerned about whether to disclose or not.
Essentially, they found that while level of disability certainly predicted whether someone with MS was still working or not, those who had disclosed their diagnosis in the workplace were more likely to still be working and for longer periods of time than those not disclosing, even allowing for level of disability. In contrast, neither age nor gender predicted employment status. While the authors acknowledge the risk of discrimination for some people in certain organisations after disclosure of a diagnosis of MS, with about 8% of the sample reporting dismissal after disclosing the diagnosis, they note that the majority of workplaces respond in a positive, supportive manner to the disclosure.
This is an extremely difficult issue for many PwMS, particularly early on after diagnosis. It is difficult enough to try to plan for the future when one has been confronted with such a life-altering diagnosis, but many find the issues about whether to tell family, friends, work colleagues and employers an added and difficult burden. This study should finally add some evidence which can help in making these difficult decisions in the workplace a little easier. Disclosure, in the right workplace circumstances, may actually help in maintaining employment, although individuals should make their own judgements about the particular culture within their workplace and whether disclosure is likely to be helpful or harmful.
www.overcomingmultiplesclerosis.org/News-And-Events/Whats-New-Out-There/Detail/Disclosure+of+MS+diagnosis+in+the+workplace+may+have+beneficial+effects/
David
Geplaatst: 01 dec 2013, 22:17
Bedankt voor dit artikel Libello. Het sluit aan bij mijn eigen ervaring.
Door een oogzenuwontsteking ben ik er twee weken uit geweest en daarna weer aan de slag gegaan. Maar eigenlijk had ik al jaren moeite om het werktempo bij te houden en er kwam maar weinig uit mijn handen. Ik wist niet waar het aan lag en mijn manager zag wel dat mijn inzet goed was maar de productiviteit niet, en heeft zich ook lange tijd afgevraagd wat er toch was.
Enkele weken na de OZO kwam de MRI en de diagnose. Een dag later heb ik het op het werk verteld; ik had sterk het gevoel dat ik dit moest delen en kon het gewoon niet voor mezelf houden. Er werd en wordt goed op gereageerd en begripvol mee omgegaan. Ik heb niet het gevoel dat men van mij af wil of zo.
Voor een eventuele overstap naar een nieuwe werkgever ligt dat natuurlijk anders. Ik vind het daarom belangrijker dan vroeger om te netwerken, mocht ik op zoek moeten naar een nieuwe baan dan zal dat via bekenden uit het netwerk, dei weten wat je waard bent, veel makkelijker gaan dan een werkgever die jou niet kent.
libello
Geplaatst: 04 dec 2013, 18:59
Goed dat je ervaringen op dit gebied goed zijn David!
Helaas kan ik daar niet over meepraten.
Ik kreeg verontrustende klachten en was zo eerlijk om tegen mijn manager te zeggen dat ik voor wat onderzoeken naar het ziekenhuis moest. Ik dacht dat ik hem dat wel in vertrouwen wel kon vertellen. Hij heeft het echter gelijk met de personeelsafdeling besproken en daar gingen gelijk alle alarmbellen af omdat ik een MRI moest ondergaan.
Ik had een tijdelijk contract (wat heel veel voorkomt in de horeca) en die liep bijna af. Nog voordat überhaupt bekend was of ik iets had en zoja wat, werd mij verteld dat ik geen nieuw contract kreeg. Mijn manager wist zich duidelijk geen houding te geven en ik vroeg hem wat de reden was hiervan. Ik had immers nooit kritiek gehad op mijn functioneren. Hij zei dat hij de beslissing niet had gemaakt maar weer degene die boven hem stond. Dat was dus de rayonmanager die mij hooguit 1 of 2 keer had gezien. Ik heb aangedrongen op een gesprek met haar plus mijn eigen manager, en zij kwam met allerlei onzin dingen wat volgens haar de reden was voor het niet verlengen van mijn contract.
Ik was woest en verontwaardigd en voelde me ook door de manager in de steek gelaten. Hij zat er maar wat schaapachtig bij en kwam totaal niet voor mij op. Hij zat zelf ook nog maar net in het bedrijf dus hij moest ook aan zijn eigen hachie denken (dat heeft hij mij ook letterlijk gezegd). En dat terwijl hij persoonlijk tegen mij had gezegd dat hij erg blij met mij was en me niet kwijt wilde. Overstuur ben ik weggegaan, en de manager heeft ook nooit meer contact opgenomen om te vragen hoe het met mij ging of wat de uitslag was van de onderzoeken.
Het heeft mij veel gedaan en ook zeker mijn gezondheid, samen met de diagnose die hier vlak na kwam, behoorlijk doen verslechteren. Ik weet wel dat het gewoon een zakelijk iets is, dat ik het niet persoonlijk op moet vatten. Maar dat is natuurlijk moeilijk, want je voelt je een nummer en dat doet je eigenwaarde totaal geen goed. Ik ben iemand die zich altijd voor 200% heeft ingezet, heel hard gewerkt, en dan krijg je echt stank voor dank.
Ik denk dat het zeker wel uitmaakt voor wat voor bedrijf/bedrijfstak je werkt en wat de cultuur binnen een bedrijf is. De horeca is een harde en commerciële wereld en er is weinig tot geen ruimte voor 'zwakte'. Ik heb ook de andere kant ervaren, waar ik zelf van medewerkers contracten niet heb verlengd omdat ze te vaak ziek waren o.i.d. Eigenlijk hoeft je ook geen uitleg te geven bij het niet verlengen van een contract.
Overigens besef ik me nu wel dat het eigenlijk maar beter was dat het zo is gegaan; als ze mijn contract wel hadden verlengd dan had ik het werk wat ik deed toch niet meer kunnen doen (ik werkte 40 uur als floormanager waarvan de meeste uren fysiek, dus op mijn benen). Dus hadden ze vervangend werk voor me moeten vinden (als dat er al was) of ik had me weer ziek gemeld en dan had dit de werkverhouding ook niet bevordert en had je wel op je vingers kunnen natellen dat je alsnog bij het aflopen van het contract geen nieuwe krijgt...
Het was zeker niet de eerste keer dat ik zoiets meemaakte, en dat schept daarom niet veel vertrouwen voor een toekomstige werkgever.
Ik ben daarom zeer terughoudend over het feit of ik een eventuele nieuwe werkgever over mijn 'beperkingen' zal vertellen.
Het is dubbel, want je wilt niet op je tenen lopen en dus er gewoon eerlijk over zijn zodat men op de hoogte is. Aan de andere kant wil je niet anders behandelt worden en loop je het risico dat men het toch niet begrijpt.
En zeker in deze tijd denk ik dat er weinig werkgevers zullen zijn die je zullen aannemen als je vertelt dat je een ziekte hebt.
Zeg nou zelf, als je kunt kiezen tussen 19 'gezonde' en 1 'zieke' werknemer, dan is de keuze toch snel gemaakt? Zeker als je, zoals ik, niet meer in de branche kunt werken waar je veel ervaring in hebt, en je dus een richting op moet waar je geen of niet veel ervaring hebt terwijl er anderen zijn die dat wel hebben (en die ook nog eens gezond zijn..).
Door mijn slechte ervaringen met werkgevers en omdat ik dus twijfel of ik überhaupt nog aan de bak kom ergens, wil ik graag iets voor mezelf beginnen. Dat wilde ik overigens al voor mijn diagnose (toen nog wel iets in de horeca)en dat zou dan ook eigenlijk wel mijn hoofdmotivatie moeten zijn om te kijken wat mogelijk is. Ben ik overigens al mee bezig maar verklap ik lekker (nog) niet.
mammoet
Geplaatst: 05 dec 2013, 09:20
Ik ben daarom zeer terughoudend over het feit of ik een eventuele nieuwe werkgever over mijn 'beperkingen' zal vertellen.
Het is dubbel, want je wilt niet op je tenen lopen en dus er gewoon eerlijk over zijn zodat men op de hoogte is. Aan de andere kant wil je niet anders behandelt worden en loop je het risico dat men het toch niet begrijpt.
Het is dubbel, want je wilt niet op je tenen lopen en dus er gewoon eerlijk over zijn zodat men op de hoogte is. Aan de andere kant wil je niet anders behandelt worden en loop je het risico dat men het toch niet begrijpt.
Moeilijk...
David
Geplaatst: 08 dec 2013, 11:50
Goed dat je ervaringen op dit gebied goed zijn David!
Helaas kan ik daar niet over meepraten.
Helaas kan ik daar niet over meepraten.
In mijn geval werkte ik al 10 jaar bij deze werkgever en heb er mijn sporen wel verdiend. Ook hebben we een goede P&O die meteen tweewekelijkse gesprekken inplande met mij en mijn manager én tweewekelijkse gesprekken met de P&O dame, in de functie case manager (vanwege langdurige ziekte en uitzicht op WIA). Deze korte gesprekjes gaven mij de gelegenheid om stukje bij beetje te vertellen waar ik tegenaan loop: vermoeidheid, geheugen, moeite met grote hoeveelheid / snelheid van informatie, geen reserve om er 150% tegenaan te gaan. Ik zeg regelmatig dat het een ziekte van de hersenen is, dat realiseert men zich niet altijd.
Het heeft mij een ongelofelijke hoeveelheid frustratie gekost; ik wilde wel, maar het ging gewoon niet, vooral door problemen met mijn geheugen. Uiteindelijk merkte hij er weinig van, maar ik des te meer. Inderdaad, ik wilde niet anders behandeld worden, wilde zelf ook graag doen alsof er niks aan de hand was
De laatste tijd lukt het me (soms) om wat meer reserve aan te houden / niet constant op mijn tenen te lopen. Als dat lukt heeft het een positief effect op mijn geheugen, energie, humeur etc. Bijvoorbeeld na een aantal drukkere dagen meld ik me een dag ziek om weer op te laden. Dat is voor mijn manager ook een teken dat het een beetje te veel geweest is.
Mustang
Geplaatst: 08 dec 2013, 12:41
Helaas heb ik ook geen goede ervaring. Ik ben altijd open en eerlijk geweest vanaf de eerste gezondheidsklachten. Na de diagnose vertelde mijn toenmalige directeur, waar ik direct onder viel, dat hij ooit een relatie heeft gehad met iemand die ook ms bleek te hebben en dat zij al snel in een rolstoel terecht kwam. Dus hij dacht dat dat ook mij met zou gebeuren. Aan alles kon ik merken dat hij mij kwijt wilde. Een ander mt lid vroeg aan mij hoe mijn toekomst er uit komt te zien. Vol verbazing keek ik hem aan en zei “als jij het weet, weet ik het ook”. Zo kortzichtig allemaal. Uiteindelijk ging het bedrijf failliet, wat jammer was want er waren wel mogelijkheden voor mij om te blijven werken.
Ik heb ook een goede ervaring. Via een bureau werkte ik eerst een half jaar bij een bedrijf. Toen dat bedrijf mij een vast contract wilde aanbieden heb ik het verteld. Ondanks mijn verhaal wilde ze mij toch hebben. Wat mij natuurlijk een goed gevoel gaf. Na anderhalf jaar ging het wat minder met dat bedrijf en ben ik op zoek gegaan naar een andere baan.
Opnieuw eerst niets gezegd maar als snel kostte mij dat zoveel energie, om ergens te beginnen met een geheim en je dan voor 200% in te zetten. Ik ging er uiteindelijk aan onderdoor en ben ik ziek uit dienst gegaan. Nu twee jaar later ben ik blij dat ik niet meer werk. Ik zou het niet meer kunnen en ik wil het ook niet meer. Hoewel het soms nog wel knaagt ben ik blij dat ik ‘vrij’ ben.
mammoet
Geplaatst: 08 dec 2013, 20:40
het gevoel 'vrij' te zijn
Mustang, dat vind ik mooi gezegd! Zo voel ik het ondertussen ook, maar dat heeft wel tijd nodig gehad, dat heeft ook met acceptatie te maken denk ik.libello
Geplaatst: 09 dec 2013, 12:48
Ik snap wat jullie bedoelen met 'vrij' zijn, tegelijkertijd ben ik een soort van kwijt wie ik ben nu ik niet meer werk. Je werk neemt natuurlijk meestal een groot deel van je leven in beslag en hieraan verleen je ook wel je identiteit aan zeg maar. Mensen vragen niets voor niets vaak als eerste aan een ander 'wat doe je in het dagelijks leven?'
Aan de ene kant is het fijn dat ik op het moment niet hoef te werken en dat komt mijn gezondheid zeker te goede (of beter gezegd: werken zou mijn gezondheid momenteel zeker doen verslechteren). Maar ik zit ook in een soort identiteitscrisis omdat ik toch wel weer een soort invulling in mijn leven wil hebben. Ik hoef geen succesvolle carrière meer maar wel iets wat ik leuk vind en wat mij voldoening geeft. Maar ik ben nog zoekende wat. Ik probeer het als iets positiefs te zien, als een kans om iets te doen wat echt bij me past.
Want als ik niet ziek was geworden dan was ik waarschijnlijk nog steeds aan het ploeteren in de horeca. En dat ging me wel goed af maar het gaf ook veel stress waarvan ik me nu pas besef hoe groot de impact is. En het heeft me ook niet heel veel opgeleverd eigenlijk, altijd maar tijdelijke contracten en dus nooit zekerheid en bij het minste of geringste lag je er uit en was ik weer een desillusie rijker...
Die afhankelijkheid heb ik nu niet meer maar vertrouwen in een toekomstige werkgever met mijn gezondheid evenmin.
Ik heb me weleens laten vertellen dat je een werkgever alleen hoeft te vertellen over je 'beperkingen' als deze je in je functioneren. Tja, je kunt er natuurlijk wel op rekenen dat het je functioneren altijd in min of mindere mate zal beïnvloeden..
Ik zie het als een kans nu eens echt stil te staan wat ik echt wil i.p.v. plichtsgetrouw iets doen omdat je dat altijd zo gewend bent maar waar je misschien eigenlijk niet heel gelukkig van wordt. Maar tegelijkertijd heb ik nog steeds de mentaliteit die ik voorheen had en die is van hup de schouders er onder en aanpakken. Hard werken, bezig zijn... Dat ik dat niet meer kan dat moet ik accepteren maar dat heeft zoals jullie al zeggen tijd nodig. Zo ver ben ik dus nog niet...
mammoet
Geplaatst: 09 dec 2013, 14:11
toen ik worstelde met de vraag; wel of niet blijven werken, vroeg een vriendin me; wat is het nu precies dat aantrekkelijk is aan je werk, waarom wil je zo graag blijven werken...
en dan kom je inderdaad uit bij zingeving, het gevoel dat je iets nuttigs doet, er 'bij horen'
Ik ben nu vrijwilliger bij sensoor, dat geeft me wel een een goed gevoel, en ook dat het 'nuttig' is
Dus; blijf zoeken en dan komt er vast wel iets op je pad!